Zo navigeer je efficiënt door Frankrijk met kinderen op de achterbank

Of: hoe wij zonder echtscheiding en met slechts één ongelukje de Bourgondische heuvels bereikten

Het was nog donker toen ik, met een kop koffie in de ene hand en een knuffelaap in de andere, de achterbank instapte om kind drie in zijn stoel te wurmen. In Leerdam lag de rest van de straat nog te slapen, terwijl wij ons klaarmaakten voor een heroïsche tocht richting Frankrijk. Bestemming: een boerderij met een sauna en 3300 m² gras. Of zoals de kinderen het noemden: “Het huis met dat gekke wc-raampje.”

We reden om 05:12 weg. Precies op tijd dus, want als je kinderen wakker maakt om 04:45, heb je een kort raam van gezelligheid voordat de honger en de vragen toeslaan.

De eerste anderhalf uur gingen verrassend goed. Ze sliepen. Wij ook een beetje, maar dan met de ogen open. Bij Antwerpen begon het verkeer en vroeg onze oudste of we “al bijna in Frankrijk” waren. We waren toen nog net voorbij Breda. Topstart.

Eerste stop: een tankstation bij Namen met een toilet dat tegelijk diende als opslag voor ruitenwisservloeistof. Terwijl ik kind twee uit een plas van onbekende herkomst viste, ontdekte mijn partner dat we de croissants vergeten waren. Gelukkig had het tankstation Belgische wafels. Die zijn officieel geen ontbijt, maar niemand protesteerde.

Een uur later, net na de Luxemburgse grens, was het tijd voor ons vaste ritueel: goedkoop tanken en veel te veel eten kopen in een supermarkt waar alles vier keer zo groot is. De kinderen kregen een halve meloen als snack. Niet in stukjes, gewoon met een lepel. Dat was een fout.

Toen kwam het moeilijkste stuk: Frankrijk in. Het landschap werd mooier, de vragen frequenter en de geur in de auto alarmerender. Kind drie had blijkbaar besloten dat zijn broek een prima plek was voor een ongelukje. We stopten bij een veldweggetje en deden daar iets wat ik “een functionele omkleedoperatie” zou noemen. Geen mens te zien, behalve één Franse boer die zijn pet afnam voor het spektakel.

We besloten de tolweg te vermijden, want avontuur. De kinderen waren daar niet van op de hoogte en vroegen om de vijf minuten waarom we “niet gewoon op die grote snelle weg” reden. Ondertussen ontdekte ik dat de D674 een soort kruising is tussen een ansichtkaart en een slalomparcours.

Bij een onverwacht charmant dorpje — waar ze dus echt alles sluiten tussen 12:00 en 14:00 — vonden we een picknicktafel, een fontein en een hond die alles onder spuugde. De kinderen noemden het “het beste deel van de reis”. Wij ook, want er was stilte. Even.

De laatste anderhalf uur gingen snel. Niet omdat we harder reden, maar omdat we iedereen hadden omgekocht met snoep, luisterverhalen en de belofte dat ze bij aankomst een kamer mochten kiezen. Behalve kind drie. Die mocht niet meer kiezen sinds de meloen.

En daar was het dan, na 10 uur, 3 stops, 2 plaspauzes-in-de-bosjes en één mentale break op een parkeerplaats bij Vesoul: ons vakantieadres. Het had alles wat we nodig hadden: een tuin, rust, en een koelkast die geluid maakt als je hem opent. Magie.

Die avond zaten we op het terras met een glas wijn, terwijl de kinderen probeerden te vangen wat waarschijnlijk geen vuurvliegjes waren. En ik dacht: navigeren door Frankrijk met kinderen op de achterbank? Dat is geen logistiek vraagstuk.

Dat is overleven. Met stijl. En meloen.

“Les voyages forment la jeunesse… et testent la patience des parents.”
Reizen vormt de jeugd… en test het geduld van de ouders.