7 gewoonten die je leert waarderen na 3 weken Frankrijk
Of je nu in een gîte, op een camping of in een oude boerderij zit – Frankrijk verandert je langzaam.
Je komt voor het landschap, de wijn, de rust. Maar ergens onderweg, tussen de marktdagen en het stokbrood, sluipen er gewoonten in je systeem. Geen trucs, geen toeristentips – maar dingen die de Fransen allang normaal vinden. En jij na drie weken ook.
🥖 Dagelijks vers brood halen
Niet “we hebben nog wat in de vriezer”, maar élke ochtend naar de bakker. Zelfs als het regent. Zelfs als het zondag is (juist dan). Je kiest een pain de campagne, een baguette tradition of iets met noten. En je voelt je onderdeel van het ritme.
Na drie weken denk je serieus na over hoe ver de dichtstbijzijnde boulangerie thuis ligt.
🐌 Alles mag traag
Een kop koffie duurt een uur. Lunchen is een ritueel. De ober komt als hij tijd heeft. En dat is oké. Je leert het: tijd nemen is geen luiheid – het is leven.
Terug in Nederland schrik je van hoe snel de bon op tafel ligt.
🧀 Lokale producten eerst
Je kijkt ineens naar etiketten. Je kiest voor “fermier” en “artisanal”. Kaas van de markt, wijn van het dorp verderop, eieren van de boer. Smaak krijgt context. En waarde.
Supermarktkaas smaakt daarna… gewoon niet meer.
🌙 Stilte is een deugd
’s Avonds op het terras hoor je alleen een uil en je eigen glas klinken. Geen verkeersgeluid, geen Spotify. Zelfs de kinderen praten zachter. Je merkt pas wat je mist als het wegvalt.
🚗 Rustig rijden is normaal
Geen haast, geen gehaast. Je rijdt 70 en niemand toetert. Boerenvrachtwagens denderen door, maar dat is het enige wat beweegt. Je kijkt, je wijkt uit voor overstekende eenden en je geniet.
De cruisecontrol wordt je beste vriend.
🍷 Wijn als begeleider, niet als hoogtepunt
In Frankrijk drink je wijn alsof het water is – in de zin dat het erbij hoort, niet dat je er vol op gaat. Een glas bij de lunch, twee bij het diner. Zonder poeha, maar mét smaak.
En na drie weken heb je een favoriet domaine gevonden.
👋 Groeten is vanzelfsprekend
Iedereen zegt “bonjour”, ook als je elkaar niet kent. In winkels, op straat, in het bos. Het is een gewoonte die je thuis bijna vergeet – en hier weer leert waarderen. Want het maakt alles net wat vriendelijker.
“Ce n’est pas seulement des vacances, c’est un art de vivre.”
Het is niet alleen vakantie – het is een manier van leven.
Na drie weken Frankrijk is het niet de zon of het uitzicht waar je het meest naar terugverlangt. Het zijn de gewoonten. De kleine dingen. Die je thuis misschien wel stiekem meeneemt.